بدون شرح ...

این عکس، دل‌خراش نیست. اما حامل ِ تضاد ِ عجیبی است. یک عضو ِ «داعش» اسیر شده. و در کنترل پیش‌مرگهاست. یک پیش‌مرگِ کُرد، به‌آرامی به او آب می‌دهد. باآنکه چشمانش بسته است. اینجا همان جغرافیایی است که دیروز ده‌ها کودک از تشنگی جان سپردند. این صحنه می‌توانست به‌گونه‌ای دیگر باشد. عکاس اگر یک عضو داعش می‌بود، اکنون با چنین فضایی روبرو بودیم: یک جسد، حجم ِ زیادی خون، یک پرچم ِ سیاه و لبخندهای موذیانه و پیروزمندانه چند عضو ِ داعش. وقتی کُشتن ِ یک تروریستِ خطرناک هیچ پیامدی ندارد، نکشتنش در چنین موقعیتی، معنادار است. آبی که این تروریست می‌نوشد، همان آبی است که اگر به کودکان شنگال می‌رسید، اکنون زنده می‌ماندند. این عکس را باید دید. انسان ماندن، در لحظه ای که می‌توان و باید کُشت، یک مازوخیسم ِ احمقانه، اما زیباست.

تلنگر： من و پسر حاجی ...

ﻣﻦ ﻭ ﭘﺴﺮ ﺣﺎﺟﯽ ﺩﯾﺮﻭﺯ ﺑﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﺁﻣﺪﯾﻢ ..

ﻣﻦ ﻭ ﭘﺴﺮ ﺣﺎﺟﯽ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﺑﺰﺭﮒ ﻣﯽ ﺷﻮﯾﻢ ..

ﭘﺴﺮ ﺣﺎﺟﯽ ﺑﺎ ﺟﺪﯾﺪﺗﺮﯾﻦ ﮐﻨﺴﻮﻝ ﻫﺎﯼ ﺑﺎﺯﯼ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺳﺮﮔﺮﻡ

ﻣﯿﮑﻨﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺑﯿﻞ ﻭ ﮐﻠﻨﮓ ..

ﭘﺴﺮ ﺣﺎﺟﯽ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﻏﯿﺮﺍﻧﺘﻔﺎﻋﯽ ﻣﯿﺮﻭﺩ ﻭ ﻣﻦ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﺩﻭﻟﺘﯽ،ﺑﻐﻞ

ﺩﺳﺖ ﺍﺻﻐﺮ ﺗﯿﺰﯼ ﮐﻪ ﺳﻪ ﺳﺎﻝ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﺍﺳﺖ ..

ﭘﺴﺮ ﺣﺎﺟﯽ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﺎﻝ ﺍﻭﻝ ﺑﺎ ﺳﻬﻤﯿﻪ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﻗﺒﻮﻝ

ﺷﺪ ﻭ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻫﻤﺎﻥ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﻗﺒﻮﻝ ﺷﺪﻡ ﺍﻣﺎ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺑﺮﻭﻡ

ﭼﻮﻥ ﺑﺎﯾﺪ ﺷﮑﻢ ﻣﺎﺩﺭ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮﺍﻧﻢ ﺭﺍ ﺳﯿﺮ ﻣﯿﮑﺮﺩﻡ ..

ﭘﺴﺮ ﺣﺎﺟﯽ ﺑﻪ ﻟﻄﻒ ﺟﺒﻬﻪ ﺣﺎﺟﯽ ﺳﺮﺑﺎﺯﯼ ﻣﻌﺎﻑ ﺷﺪ ﻭ ﻣﻦ

۲۳ﻣﯿﻦ ﻣﺎﻩ ﺧﺪﻣﺘﻢ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻣﺮﺯﯼ ﻣﯿﮕﺬﺭﺍﻧﻢ ..

ﭘﺴﺮ ﺣﺎﺟﯽ ﺍﻣﺸﺐ ﺑﺎ ﺩﺧﺘﺮ ﯾﮏ ﺣﺎﺟﯽ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﮐﺮﺩ، ﻭ ﻣﻦ ﺑﺮﺍﯼ

ﭘﻨﺠﻤﯿﻦ ﺑﺎﺭ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺳﺘﮕﺎﺭﯼ ﻣﻠﯿﺤﻪ ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ..

ﭘﺴﺮ ﺣﺎﺟﯽ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﻋﺮﻭﺳﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺷﯿﮏ ﺷﻤﺎﻝ ﺷﻬﺮ

ﮐﻪ ﺣﺎﺟﯽ ﻫﺪﯾﻪ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻣﻦ ﻓﺮﺩﺍ ﺑﺎﯾﺪ ﺳﺮﺍﻍ ﺧﺎﻧﻪ

ﺍﺟﺎﺭﻩ ﺍﯼ ﺟﻨﻮﺏ ﺷﻬﺮ ﺑﺮﻭﻡ ..

ﭘﺴﺮ ﺣﺎﺟﯽ ﺩﺭ ﺍﺩﺍﺭﻩ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺣﺎﺟﯽ ﺭﺋﯿﺲ ﺍﺳﺖ ﮐﺎﺭ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻭ

ﻣﻦ ﺩﺭ .. ﺩﺭ ﻧﻪ .. ﺳﺮ .. ﺳﺮ ﻓﻠﮑﻪ .. ﺑﺎ ﺑﯿﻞ ﻭ ﮐﻠﻨﮓ ﺧﺪﺍ ﺑﯿﺎﻣﺮﺯ

ﭘﺪﺭﻡ ..

ﭘﺴﺮ ﺣﺎﺟﯽ ﺍﺗﻮﻣﺒﯿﻞ ﻣﺪﻝ ۲۰۱۳ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﮔﻤﺮﮎ ﺗﺤﻮﯾﻞ

ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﻣﻦ ﺑﺪﻧﺒﺎﻝ ﮐﻔﺎﺷﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﻭﺧﺘﻦ ﮐﻔﺶ ﻫﺎﯼ ﮐﻬﻨﻪ ﺍﻡ ..

ﭘﺴﺮ ﺣﺎﺟﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﺎﺭ ﻫﻔﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻔﺮ ﺣﺞ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻣﻦ ﺑﻪ

ﺧﺎﻃﺮ۲۰۰ﻫﺰﺍﺭ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ ..

ﭘﺴﺮ ﺣﺎﺟﯽ ﺑﺎﺯﻧﺸﺴﺘﻪ ﺷﺪ ﻭ ﻣﻦ ﻫﻨﻮﺯ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﮐﺎﺭ ﺁﺑﺮﻭﻣﻨﺪ ..

ﭘﺴﺮ ﺣﺎﺟﯽ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﮑﻮﺯﯼ ﻭ ﺍﺳﺘﺨﺮ ﻣﺎﺳﺎﮊ ﻣﯽ ﺩﻫﻨﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺭﺍ

ﺧﺪﺍ ﺧﯿﺮﺵ ﺑﺪﻫﺪ .. ﻣﻠﯿﺤﻪ ..

ﭘﺴﺮ ﺣﺎﺟﯽ ﻭ ﻣﻦ ﭘﯿﺮ ﺷﺪﯾﻢ ..

ﭘﺴﺮ ﺣﺎﺟﯽ ﻭ ﻣﻦ ﻗﻠﺒﻤﺎﻥ ﺩﺭﺩ ﻣﯿﮑﻨﺪ..

ﭘﺴﺮ ﺣﺎﺟﯽ ﺩﻭﺍ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﺩﺭ ﺁﻟﻤﺎﻥ ، ﻣﻦ ﺍﻣﺎ ﻫﯿﭽﮑﺲ ﺩﺭﺩﻡ ﺭﺍ

ﻧﻤﯿﺪﺍﻧﺪ ..

ﭘﺴﺮ ﺣﺎﺟﯽ ﻭ ﻣﻦ ﺩﯾﺮﻭﺯ ﻣﺮﺩﯾﻢ ..

ﺑﺮﺍﯾﺶ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﺩﺭ ﻣﺴﺠﺪ ﻭ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺗﺎﻻﺭ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ، ﭼﻪ

ﻣﺮﺍﺳﻤﯽ.. ، ﻭ ﻣﻠﯿﺤﻪ ﺍﻟﻨﮕﻮﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﺮﺝ ﮐﻔﻦ ﻭ ﺩﻓﻦ ﻣﻦ

ﻓﺮﻭﺧﺖ ..

ﭘﺴﺮ ﺣﺎﺟﯽ ﻭ ﻣﻦ ﻗﺒﺮﻣﺎﻥ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﻫﻢ ﺍﺳﺖ، ﻫﻢ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ..

ﭘﺴﺮ ﺣﺎﺟﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﺳﻮﺍﻝ ﭘﯿﭻ

ﮐﺮﺩﻧﺪ ، ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﻫﺪ .. ﺑﺮﺩﻧﺪﺵ ﯾﮏ ﺟﺎﯼ ﮔﺮﻡ ﻭ

ﺩﺍﻍ .. ﭘﯿﺶ ﺣﺎﺟﯽ

ﻭ ﻣﻦ ﺭﺍ .. ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﺎ ﻫﺮﭼﻪ ﮔﺸﺘﻨﺪ ﺩﺍﺭﺍﯾﯽ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ .. ﺭﻭﯾﺸﺎﻥ

ﻧﺸﺪ ﭼﯿﺰﯼ ﺑﭙﺮﺳﻨﺪ .. ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ..

ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺷﺐ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺧﻨﺪﯾﺪﯾﻢ ﻭﻟﯽ ﮔﺮﺳﻨﻪ

ﺧﻮﺍﺑﯿﺪﯾﻢ ..

ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻧﻤﺎﺯﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺧﻮﺍﻧﺪﻡ..

ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺷﺮﻣﻨﺪﮔﯽ ﻭﻗﺖ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﭼﯿﺰﯼ ﻣﯿﺨﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﻭ

ﻣﻦ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ..

ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺁﻥ ﻣﺸﻬﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺍﺗﻮﺑﻮﺱ ﺭﻓﺘﯿﻢ..

ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺩﺳﺘﻬﺎﯾﻢ ﮐﻪ ﭘﯿﻨﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ..

ﺑﺮﺩﻧﺪﻡ ﯾﮏ ﺟﺎﯼ ﺧﻮﺵ ﺁﺏ ﻭ ﻫﻮﺍ .. ﭘﯿﺶ ﮐﺎﺭﮔﺮ ﺣﺎﺟﯽ ;

ﭘﺪﺭﻡ...

:'(